Shit happens....geweldig gevaren op de Falcon Speed, voor ongeveer een half uur. Na mijn eerste serieuze run vertrouwen opbouwen in de set. Ik voelde onmiddelijk dat het vele testwerk van dit jaar zijn vruchten had afgeworpen. Klein varen, zuiver varen, net zoals ik het voeger deed. Doel, klaar zijn als het waait. Dit najaar was ruk (sorry een ander woord heb ik er niet voor) op Horst en nu leek het en was het leuk. Zeker geen 5.6 weer en echt moeilijk om hard te gaan, maar ik had het weer, het gevoel echt hard te gaan voor een gegeven maat board, zeil en vin. Bij een peak speed 1 seconde van 79,8 nog vol in de opbouw van de run denk ik dat ik een stuk gras meenam. Het board liep zijwaarts weg, ik kon het opvangen, maar opeens pakte de rails. Ik denk dat ik vol met mijn knie het board ben ingegaan want kan nu amper lopen en heb serieus spierpijn. Daarna vol met mijn neus op de mast. Het bloedt nog steeds na uren. Tegen beter weten in weer het water opgegaan met de Falcon 80 tot ik mij realiseerde dat het beter was om te stoppen. De adrenaline begon uit te werken en de realiteitszin kwam weer terug. 

Verder echt een echt mega danjewel naar Fred Rozendaal die mij een reserve Falcon Speed wil aanbieden die staat te verstoffen in de kamer. Ik waardeer dat zo ontzettend man!! Heel erg bedankt. En John, maatje, thanks voor het aanbod om de spullen op te ruimen.